زغال اخته از گیاهان بومی جنوب اروپا (از فرانسه تا اوکراین) و جنوب غربی آسیا از جمله ارمنستان، آذربایجان، گرجستان، ایران، ترکیه، لبنان و سوریه محسوب می‌شود. این میوه در حوالی سال‌های 1550 میلادی در انگلستان به کشت رسید و از آن‌جا به نقاط مختلف جهان رفت. فصل اصلی زغال اخته، اواسط تا اواخر تابستان است و بیشتر از همه در ایران، اروپای شرقی و انگلستان مصرف می‌شود. ارزش تغذیه‌ای زغال اخته قبل از هر چیز به دلیل پتاسیم زیاد و ویتامین C قابل توجهی که دارد (دو برابر پرتقال)، مورد توجه متخصصان تغذیه و دانشمندان قرار گرفته است. در کنار این‌ها مقداری هم سدیم و پروتئین در آن وجود دارد. البته نباید قند موجود در این میوه و آب آن را نادیده گرفت. علاوه بر این‌، زغال اخته به‌عنوان منبع غنی و عالی‌ای از فروکتوز، گلوکز، اسیدهای آلی، تانن و پکتین شناخته می‌شود. بایدها و نبایدهای مصرف زغال اخته زغال اخته و آب آن دارای خاصیت قابض است، یعنی می‌تواند باعث انقباض در بافت‌های بدن شود. این خاصیت منحصربه‌فرد می‌تواند خصوصا برای درمان اسهال موثر و مفید باشد و نقش موثری در بهبود زخم‌ها ایفا کند. نکتار زغال اخته خاصیت مدرّ دارد و تولید ادرار را بیشتر می‌کند. به همین دلیل است که باعث سم‌زدایی از بدن می‌شود و عملکرد طبیعی کلیه‌ها را تقویت می‌کند. بنابراین مصرف این محصول به بیماران کلیوی توصیه می‌شود. خواص آنتی‌اکسیدانی زغال اخته از بدن در مقابل رادیکال‌های آزاد محافظت می‌کند و به همین دلیل مانع از ابتلا به بیماری‌های مختلف از جمله بیماری‌های قلبی-عروقی می‌شود. این محصول با توجه به ویتامین C زیادی که دارد، مانع از ابتلا به ویروس‌های سرماخوردگی و آنفلوآنزا می‌گردد و سیستم ایمنی بدن را تقویت می‌کند. مصرف این میوه و یا آب آن در مواردی می‌تواند باعث تشدید یبوست شود؛ مخصوصا اگر صبح‌ها مورد استفاده قرار بگیرد. چقدر و کی بخوریم؟ مصرف نکتار زغال اخته به صورت ناشتا و بیشتر از 1 لیوان در طول روز توصیه نمی‌شود. بیماران مبتلا به سوء هاضمه می‌توانند آن را حدود 1 ساعت بعد از غذا بنوشند اما سایر افراد می‌توانند آن را با غذای خود همراه کنند.