از آغاز فعالیت های آموزشی و ترویجی در تشکیلات اداری ، در موسسات آموزشی ـ پژوهشی و دانشگاه های کشور، صدها گزارش، مقاله، کتاب، جزوه، نشریه ، فیلمنامه و فیلم درباره فلسفه، اصول، روشها و فعالیت های مربوط به آموزش و ترویج تهیه و توزیع و یا در دست تهیه بوده و این در حالی است که دانشجویان، استادان، متخصصان و کارشناسان متعددی نیز در حال حاضر به مطالعه، بررسی، پژوهش و تحقیق در زمینه های مختلف و متنوع آموزش و ترویج کشاورزی و روستائی مشغول به کار می باشند. از آنجا که تحقق آموزش و ترویج به منظور سازماندهی، تسهیل، نشر و اشاعه نوآوری های علمی ـ کاربردی در بین روستائیان مخاطب برنامه های آموزشی و ترویجی مستلزم دسترسی مداوم مربیان و مروجان و کارشناسان توسعه به آخرین یافته های علمی و پژوهشی است، ناگزیر نتایج حاصل از چنین بررسیها و تحقیقاتی می بایست توسط محققان و متخصصان به مربیان، مروجان و کارشناسان و مجریان برنامه های توسعه منتقل شده تا پس از شور و تبادل نظر در مجامع علمی ـ فنی و سپس در صحنه های واقعی به محک تجربه درآمده و عملاً به خدمت گرفته شوند. ضرورت انتقال این نتایج و بحث و تبادل نظر درباره آنها، در واقع از انگیزه های اولیه برگزاری اولین گردهمائی متخصصان ترویج و آموزش کشاورزی به همت دانشکده کشاورزی دانشگاه شیراز در آذرماه 1362 بود. این سلسله گردهمائی ها در سال های بعد با عنوان سمینارهای علمی ترویج با همکاری وزارت کشاورزی سابق و دانشگاه های تهران (1363)، شهید چمران اهواز (1364)، ارومیه (1366)، اصفهان (1368)، مشهد (1370)، کرمان (1372)، تبریز (1374) و اولین سمینار علمی ترویج منابع طبیعی، امور دام و آبزیان نیز با همکاری وزارت جهادسازندگی (سابق) و دانشگاه تهران در اردیبهشت 1375 در تهران برگزار گردید.
تولید روزافزون یافته های علمی و ضرورت کاربرد اصول و روشهای نوین آموزشی و ترویجی و نیز وجود عرصه های فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی مستعد توسعه فعالیت های ترویجی و آموزشی در مناطق روستائی و قطب های کشاورزی کشور و نیز وجود هزاران جوان تحصیلکرده در صدها مرکز دانشگاهی و پیش دانشگاهی فعال در سطح کشور، بیش از هر زمان دیگر، شرایط لازم برای آغاز نهضت توسعه کشاورزی و عمران روستائی را در ایران فراهم نمود.