آش رشته، نیازی به تعریف ندارد. از خوش‌سابقه‌ترین خوراک‌های ایرانی‌ست. دستورپُختِ شیرین و قشنگی دارد که از مادران ایرانی به فرزندان ارث رسیده. به وقت طبخش، باید به نکات ظریفی توجه کرد که به ذهن تازه‌کارها نمی‌رسد. نخود و لوبیای آش را باید قبل از پخت عدس، نیم‌پز کرد. عدس زودپَز است و سریع له‌ می‌شود. وقت ریختن رشته‌ها، باید آتشِ زیر قابلمه را کمی تند کرد، زیرا آتشِ ملایم، رشته‌ها را به هم می‌چسباند و آش اصطلاحاً شِفته می‌شود. آشپزان خُبره‌ی هانی، این نکات را با دقت و وسواس، رعایت می‌کنند؛ همین باریک‌بینی‌هاست که آش هانی را زبانزد عام و خاص کرده. از خاصیت‌های آش بسیار گفته‌اند و نوشته‌اند. اول، خاصیت سبزی‌های خوش‌بویش است؛ از جعفری و تره و گشنیز و اسفناج گرفته تا نعناداغ و سیر داغ و پیازداغ، هر کدام، هزار و یک خاصیت دارند. از آن طرف، نخود هم هست با طبیعت گرمِ مرطوبش که مفید حال سردمزاج هاست و خودمانیم، هر از گاهی، باعث چاقی و فَربهی بدن می‌شود. در عوض، شفادهنده‌ی درد جراحت است و زیادکننده‌ی شیرِ مادر. درباره‌ی عدس گفته‌اند درمان سرفه و درد سینه است و در کنار لوبیا، ضدّ پوکی استخوان و ضدّ کم‌خونی. کاش همین‌ها بس باشد تا هوس یه کاسه‌‌ی داغ آش هانی را در شما بیدار کند.