مخلوط گوشت و پیاز و بادمجان و زردچوبه، یک خوراک معرکه‌ی ایرانی می‌سازد؛ خصوصاً اگر پیازداغش به‌اندازه باشد و موقع جااُفتادن، همراه نمک و فلفل، داخل دیگ غذا شود. بادمجان، باید خوب و سالم سرخ شده باشد و کشک و نعنا متناسب باشد. نه دل را بزند، نه خوراک را کم‌مزه کند. کوبیدن این مخلوط جادویی که با سبزی‌خوردن و نان سنگک، بسیار می‌چسبد، سخت است و بار آوردن حلیمش از آن کارهای دشوار. به قول قدما، پختِ حلیم بادمجان، حوصله و ذوق آشپز را طلب می‌کند. هانی از آشپزان خود، تنها همین دو صفت را طلب می‌کند: ذوق و حوصله. بادمجان، بازکننده‌ی عُروق است و مُقّوی معده و درمان‌گر کم‌خونی. طبیعتِ گوشت، سردِ مایل به اعتدال است؛ پُرانرژی و نیرودهنده.