نام «قیمه»، حلاوت روزهای خوشِِ دور را دارد. گوشتِ ریزشده به همراه زعفران و لپه، وقتی در کنار بادمجان قرار می‌گیرند، بهترین خورش دنیا را می‌سازند. بوی خانه‌ی مادر را به اتاقت می‌آورند، حتی اگر دورِ دور باشی از آشپزخانه‌ی کوچک او. جا انداختن لپه و سرخ کردن بادمجان قیمه، تَردستی می‌خواهد. مبادا لپه، لِه شود یا زنده باشد یا بادمجان سیاه شود و از دهن بیفتد. گوشت اگر فندقی و ریز نباشد، له می‌شود و لیمو عمانی اگر به موقع اضافه نشود، تلخی می‌آورد. خورش باید تنگ‌آب و جااُفتاده شود که ساعت‌ها وقت و حوصله می‌طلبد و البته، عشق و زحمت خاصّ آشپزان هانی. طبیعت گوشت ، سرد مایل به اعتدال است و مفیدِ حال ریاضت‌کشان و نافع برای درمان زردی و یرقان. لپه که از مواد لازم و ضروری قیمه است، ضدّ چربیِ خون است و ضد کم‌خونی و مفید برای سلامت قلب. گوجه فرنگی به خورش‌های ایرانی طعم و مزه می‌دهد و خواص ضد سرطان و ضد پیری دارد. درباره‌ی بادمجان گفته‌اند بازکننده‌ی عروق است و مُقّوی معده و علاج دلتنگی برای مادر که این آخری را البته در هیچ کتابی ننوشته‌اند جز در کتاب دل.