قورمه‌سبزی با آن بوی خوشِ خانمان‌برانداز و طعم دِبش که تا ابد در دل آدم، نَقش می‌اندازد، یکی از مهم‌ترین خورش‌ها و به قولی، چکیده‌ی هنر آشپزی ایرانی است. از آن خورراک‌هاست که روزگار کودکی و حیاط و خنده‌های بی‌حسرت را به یاد آدم می‌آورد. هرچند به قول مادربزرگ‌ها، باید شش‌دانگِ حواسِ آشپز به قابلمه‌ باشد که مبادا خورش، آب‌ودان سَوا شود یا لعاب نیندازد و لوبیایش چغر شود و سبزی‌اش زیاد سرخ شود و تلخ گردد. همین است که اگر سبزی‌اش آماده باشد و خورش‌اش حاضر، هیچ عاقل کارآزموده‌ای به چنین ناهار خوش‌عطری، «نه» نمی‌گوید. اگر سبزیِ قرمه سبزی به اعتدال تفت داده شود، فوایدش از هر خورشی بیشتر است. درباره‌ی شنبلیله گفته‌اند علاج درد سینه و سرفه و تنگی نفس است و مفید حال سرد مزاج ها و به وقتش، ناراحتی معده را شفا می‌دهد. تره، مانع ترشی معده است. جعفری، هضم غذا را آسان و دهان را معطر می‌کند. گوشت قرمز هم چنانچه در خواص انواع خورش‌ها گفتیم، مفید حال خستگان این دنیاست. نوش جان و گوارای وجود